امام حسین (ع) تنها در مقابل سپاه عمر سعد.

وقتی یاران با وفای امام (ع) یکی پس از دیگری به شهادت رسیدند با تمام مصائبی که بر امام گذشت ایشان با یک دنیا وقار و عظمت در برابر انبوه دشمن یکه و تنها ایستاد.
نه کشته شدن یاران و فرزندان ونه تشنگی او را متزلزل کرده بود، هر چقدر کار بر ابی عبدالله سختر می شد چهره اش درخشنده تر و اعضا و جوارهش مطمئن تر می شد .
عبدالله بن عمار یکی از سپاهیان کوفه می گوید : حسین را دیدم هنگامی که او را از هر طرف محاصره کرده بودند به جمعیتی که در طرف راست بودند حمله می کرد همانند روباه فرار می کردند و چون به سمت چپ حمله می کرد همچنان فرار میکردندامام با این حملات توانسته بود 160 نفر از سپاه عمر سعد را به درک واصل کند
چون تشنگی بر امام چیره شد به سمت فرات روان شد و چهار هزار نفر بر شریعه فرات موکول بودند، که در برابر امام حسین (ع) ایستادند. ایشان با یک حمله حیدری همه جمعیت را متفرق ساخت و وارد فرات شد خواست آب بنوشد که مردی صدا زد !
آب می آشامی در حالیکه به حرم و اهل بیتت اهانت میشود امام آب را ریخت و چون به خیمه گاه رسید معلوم شد خبری نبوده.
هنگامی که امام با اهل بیتش وداع می نمود ارازل کوفه از فرصت استفاده نموده و حضرت را تیر باران نمودند.
یک تیر به دهان مبارک و تیری دیگر به پیشانی ایشان اصابت کرد و بدترین تیری که به ایشان اصابت نمود موقعی بود که حضرت در وسط میدان اندکی برای استراحت توقف نمود نانجیبی سنگی به پیشانی مبارک ایشان زد خون شروع به ریختن کرد و جلوی چشم امام را گرفت ایشان پیراهن عربی را بالا زد تا خونها را پاک کند که ملعونی تیر سه شعبه ای بر قلب مبارک و مملو از محبت امام زد که امام و ایشان تیری که از جلو اصابت نمود را از پشت بیرون آورد دیگر امام آماده شهادت شد بود.
سپس ارازل و اوباش کوفه در حالت ضعف به امام حمله بردند و ضربات مهلکی به امام وارد کردند امام مدتی بر روی زمین افتاده بود و کسی جرات نمی کرد حضرت را به شهادت برساند!
شمر ملعون به لشکر خطاب نمود دنبال چه هستید؟ سر از بدنش جدا کنید که سنان بن انس که لعنتش کند نزدیک شد و شمشیری بر گلوی مبارک امام زد و ایشان را شهید کرد در روایت دیگر شمر خودش امام را شهید کرد.                                              « لعنت خدا بر قوم ظالم» 
                                                               ( برگرفته از کتاب آنچه در کربلا گذشت، نوشته آیت الله محمد علی عالمی)